Pater Bob Van Laer houdt pakkende en emotionele afscheidshomilie

Tijdens de laatste misviering bij de minderbroeders heeft pater Bob Van Laer een pakkende en emotionele afscheidspreek gehouden. 900 gelovigen woonden de plechtigheid bij en luisterden muisstil naar een aangeslagen pater. Voor wie niet in de minderbroederkerk aanwezig kon zijn kan het hier integraal nalezen.

Hier zijn we dan voor de laatste keer samen na 800 jaar. Het doet ons allemaal heel veel pijn. En daarom is het goed dat wij hier met zovelen in verbondenheid samen zijn. In het evangelie van vandaag hoorden we hoe Jezus met drie van zijn leerlingen de berg opging. Vandaag zijn we met zoveel meer om de berg op te gaan. En we weten goed waarom. Het doet ons wel deugd om te voelen en te zien wat wij – de monnebruurs – voor de mensen in en rond de stad betekend hebben. Gaandeweg zijn wij een stuk van de stad geworden: in goede en kwade dagen vergroeid, verweven en diepgeworteld: zowel met de gewone burgers, als met het stadsbestuur vroeger en nu.    Wij willen jullie vandaag danken voor zoveel sympathie, steun, vertrouwen. Velen hebben met ontroerende woorden hun gevoelens neergeschreven in een boek achteraan in de kerk.   Wij hebben reden om hier samen te komen en de Heer te danken voor zoveel genade, maar ook om onze diepe pijn uit te spreken. Wij hadden nooit kunnen denken dat dit ons zou overkomen. Maar hoe moet het nu verder?

Op aswoensdag zijn we in de veertigdagentijd gestapt op weg naar Pasen. En om daar te geraken moeten we wel samen door woestijn. Dat hebben we al zoveel keer meegemaakt, maar vandaag voelen we wellicht beter dan ooit wat het concreet betekent ‘door woestijn trekken’.  Dit gebeurt nu: kerk sluiten, loslaten, nieuwe wegen zoeken naar zingeving, verbondenheid om niet te vereenzamen.  Jarenlang werden de paters gezien als veilige gidsen in de woestijn van het leven. Ofschoon ook wij moeten zoeken. Samen hebben wij altijd geprobeerd met Jezus de berg op te gaan. Daarboven hoorden wij telkens de Vader zeggen: Luister naar Hem: Jezus. Daar haalden wij moed en wees Hij ons de weg, zeker toen hij ons verzekerde: Ik ben de weg. Volg mij.  Dan ben je veilig. Hoe doen wij dat nu?

Deze kerk verlaten waarin wij zoveel jaren samenkwamen om mekaar te steunen in onze zoektocht is niet simpel. Maar wij zitten in een wereld die grondig en snel aan het veranderen is met alle gevolgen van dien, ook voor onze situatie. Onze diepste bekommernis is dat jullie zouden kiezen om verbonden te blijven met de kerkgemeenschap in deze stad en mekaar proberen te steunen om hier een nieuwe en levende kerk te vormen samen met de enkele priesters die bereid zijn om verder met jullie op weg te gaan naar het Beloofde Land. 

Ik weet niet of jullie al een bijzonder puntje hebben gekozen om mee in deze veertigdagentijd op stap te gaan. Als ik jullie één puntje mag suggereren: dat jullie zouden beslissen om hier in deze stad samen het Godsvolk onderweg te vormen. Een prachtig beeld daarvan was de avondtocht met licht door de stad op het feest van Trudo.  Dat heeft me diep geraakt: als christenen publiek op straat durven komen als mensen die licht brengen in duisternis. Jullie kunnen ons, minderbroeders, geen groter cadeau geven dan de christelijke gemeenschap in de stad zichtbaar te maken.  Het Trudojaar met de Trudofeesten is daarbij een unieke kans.  Dat is ook het mooiste geschenk aan de inwoners van deze stad: nieuw leven in te blazen in deze gelovige gemeenschap. Dat is ook de beste hulp aan onze deken, Wim Ceunen, die er bijna alleen voor staat. Volgens mij is hij op dit moment een Godsgeschenk om in deze tijd een nieuwe gemeenschap te bouwen samen met mensen die bewust kiezen om aan verbondenheid te werken. In je eentje kun je geen christen zijn: dat hou je niet vol.  Wij hebben elkaar nodig zoals de eerste christenen die regelmatig samen kwamen om bidden en mekaar tot steun te zijn.  Dat is nu ook mogelijk: Samen bidden, samen zingen met een nieuw koor, waaraan ons koor, de Schalmei, ook meewerkt, nieuwe mensen ontmoeten in een andere plek samen met een zeer gedreven en enthousiaste voorganger.

Wij vertrekken wel, maar de inspiratie van Franciscus vinden jullie terug op twee plekken: in ons museum De Mindere met een nieuwe opstelling, nieuwe accenten rond ecologie, interreligieuze dialoog (denk maar aan de situatie in Nieuw-Zeeland), soberheid. Voor elke Truienaar met de kids is het bezoek aan DE MINDERE een must. Daarnaast financieren wij met de kapucijnen en clarissen sinds zeven jaar een nieuwe beweging in Vlaanderen die TAU heet: met voettochten naar Assisi, gezinsvakanties in Assisi, vormingsavonden, maandelijkse wandelingen. Op jullie stoel hebben enthousiaste leden van TAU enkele zaadjes gelegd van zonnebloemen, symbool van vrede en zaadjes van vergeet-mij-nietjes: beiden zijn ook symbool van nieuwe kiemkracht. Daaruit groeit nieuw leven. Het verhaal van Franciscus gaat verder ook in deze tijd. In naam van alle minderbroeders wens ik jullie vrede en alle goeds. Wij dragen jullie mee in ons gebed, want jullie leven in ons hart.

Bob Van Laer.