Kees bouwt op zijn 76ste nog industriële ovens voor bakkerijen

Al vijftig jaar bouwt Kees Van Den Bempt (76) industriële ovens voor bakkerijen van koekjes en patisserie. Helemaal alleen. “Als ik wegval, wordt het een ramp”, zegt Kees.

Een verborgen ambacht. Zo kan je het bedrijf van Kees Van Den Bempt wel noemen. De 76-jarige Nederlandse Brabander bouwt industriële ovens in een bedrijfshal op het Schurhovenveld in Sint-Truiden. En dat helemaal alleen. Met zijn twee handen, werkbank en freesmachine tovert hij een platte staalplaat om tot een mechanische oven voor industriële bakkerijen van wafels, kattentongen of ander lekkers.

“Til maar eens op”, lacht Kees, terwijl hij naar de mal wijst die hij net heeft gefreesd. Ik pak het wafelijzer met twee handen vast. Niet te heffen. “35 kilogram het stuk, zo draag ik er met gemak twee onder mijn arm”, zegt hij. Kees heeft duidelijk genoeg spek gegeten en absoluut geen fitness meer nodig.

Na de ambachtsschool ging hij op zijn veertiende werken. “Eerst in de autobusiness, ik heb alle merken gedaan van Volkswagen tot Chrysler, noem maar op. Tot ik op een gegeven moment van een Belgische man de vraag kreeg of ik van een auto een camionette kon maken. En dat kon ik. Vervolgens bood hij mij een job aan in zijn privébedrijf waar industriële ovens werden gebouwd. ‘Zo Kees zei ie, dit is een oven en die moet je gaan maken.’ En ik zeg: ‘Zo. Dat is geen kammelot (prul, nvdr.). En zo ben ik erin gerold. Mijn eerste klant was wijlen Louis Vandersmissen uit Sint-Lambrechtsherk, stichter van de bekende wafelbakkerij Kimm”, vertelt Kees.

De ovens van Kees staan wijd en zijd verspreid. “Ik heb machines staan in misschien wel twintig industriële bakkerijen van koekjes en wafels in België, maar ook in Frankrijk, Thailand en zelfs Australië. Op dit moment ben ik bezig aan een oven voor Poppies Bakeries. Daar bouw ik ongeveer een jaar aan. En daarna volgt er nog een tweede oven, het orderboekje zit dus nog enkele jaren vol.”

Zeven dagen op zeven staat Kees klaar voor zijn klanten. “Dat moet ook. De klanten rekenen daarop, de lijnen mogen nooit stil liggen. Als er ergens een probleem is, spring ik in mijn wagen. En daarbuiten bouw ik hier in de fabriek verder aan de oven van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Elke dag sta ik om half twee ’s nachts op en dan rij ik maar naar de fabriek. Ik kan thuis moeilijk aarden alleen en dan kom ik het liefste hier naartoe”, zegt Kees. 

Een opvolger die de zaak overneemt, is er niet. “Het is niet alleen de ovens bouwen, maar ook de service die erbij hoort. Zo’n gekken vind je niet meer. Dat zeggen klanten ook vaak: wie gaat mij straks nog kunnen helpen als jij er niet meer bent? Ik weet het dus zelf niet. Alles zit in mijn hoofd, ik heb niets op papier staan. Als ik straks wegval, wordt dat dus een ramp. Ook financieel, want voor de prijs die ik als zelfstandige vraag voor een oven, betalen deze bedrijven elders tien keer zoveel, zeggen ze me. Tot wel anderhalf miljoen euro. Maar zolang ik kan blijf ik nog verder doen. Wat moet ik anders doen? Ik ben gewoon fanatiek voor mijn werk. Dat is wat me tot deze mens heeft gemaakt”, besluit Kees.